Verhalen bewuste kinderloosheid

Worstel je met kinderloosheid? Jij bent echt niet de enige... Meehelpen? Super! Wil je graag jouw persoonlijke verhaal delen? Stuur een mailtje en wij plaatsen het (na goedkeuring) op de site! Alvast bedankt voor je hulp en eerlijkheid.

‘Vrouw: 27 jaar’

  • Ik ben 26 jaar en weet al heel lang dat het moederschap niet voorkomt in het beeld dat ik heb van mijn toekomst. Het voelt voor mij niet als een bewuste keuze, voor mij is het gewoon een heel vanzelfsprekend iets. Gelukkig heb ik een geweldig lieve partner die precies datzelfde gevoel heeft. Het zal waarschijnlijk niets nieuws zijn als ik vertel dat mensen mij vanwege mijn jonge leeftijd vaak enigszins ongeloofwaardig aankijken. De uitspraak 'dat komt nog wel' is mij uiteraard bekend, maar ik snap dat wel. Ondanks dat steeds meer mensen kiezen voor een leven zonder kinderen, zijn ze nog steeds in de minderheid. Daarom springen ze eruit en datgene dat eruit springt, valt nu eenmaal op. Ik heb meestal niet het gevoel dat mensen het betweterig of brutaal bedoelen. Ik merk dat anderen vaak probéren om het te begrijpen, maar dat ze dat niet volledig kunnen. Logisch ook natuurlijk, want we kunnen nu eenmaal nooit precies voelen wat een ander voelt. Het is moeilijk om een situatie oprecht vanuit het perspectief van een ander te bekijken zonder daarover te oordelen. Soms zie ik dat mensen die bewust gekozen hebben voor een leven zonder kinderen net zo weinig begrip hebben voor mensen mét kinderen als andersom. Er ontstaat een kettingreactie waarin mensen zich gekwetst en onbegrepen voelen en dat vind ik jammer. Dat we allebei een andere keuze gemaakt hebben, hoeft naar mijn idee niet tot discussies te leiden over wie nu de verstandigste is. Met baby's heb ik helemaal niets en ik zal ook nooit vooraan staan om ze vast te houden, maar de iets oudere kinderen vind ik hartstikke leuk. Ik vind het prachtig om te zien hoe ze zich ontwikkelen, hoe puur en hoe eerlijk ze zijn. Daarmee zijn ze in staat om voor mij een grotere en directere spiegel te zijn dan welke volwassene dan ook. Ik ben ontzettend dankbaar dat er kinderen zijn, want kinderen houden de wereld jong. Zonder kinderen zouden wij als volwassenen binnen de kortste keren veel te serieus worden. Ik zeg daarom ook altijd: 'Het is niet dat ik geen kinderen wil, ik wil gewoon geen moeder zijn.' Anders klinkt het misschien alsof ik kinderen vervelend of saai vindt, maar de werkelijkheid is dat het moederschap mij gewoon totaal niet trekt. Als mensen vragen hebben over het 'waarom' van mijn keuze is er eigenlijk maar één ding dat ik kan zeggen: Weet je, ik kan je twintig verschillende redenen geven, maar uiteindelijk is het gewoon een gevoel en dat is het enige dat werkelijk telt. Het is een intuïtief weten, iets dat ik niet kan verklaren of logisch kan beredeneren en dat is naar mijn idee ook precies hoe het hoort te zijn. Als je mensen zou vragen waarom ze wél kinderen hebben gekregen, zal je waarschijnlijk precies hetzelfde antwoord krijgen (althans, dat hoop ik). Ook zij hebben hun keuze waarschijnlijk gemaakt omdat dat intuïtief gewoon goed voelde. In wezen zijn we dus allemaal hetzelfde. Als ik dit zo uitleg, komt het zelden voor dat mensen me niet begrijpen of doorgaan met vragen stellen. Iedereen weet namelijk (of heeft er op zijn minst een idee van) hoe het voelt om je hart te volgen en ze weten ook dat dat gewoon goed voelt. Door ze daar bewust van de maken, kom je werkelijk samen op één lijn en is de rest niet meer belangrijk."

‘Vrouw: 78 jaar’

  • Mijn verhaal: vrouw 78 jaar en ruim 50 jaar getrouwd met dezelfde man (ook al zo'n unicum) en bewust geen kinderen. Als oorlogskinderen bepaald geen leuke start, als net getrouwd ook niet bepaald hosanna. Juist omdat we van kinderen houden, wilden wij ze dat niet aandoen. Door het klimmen der jaren hebben wij inmiddels zo veel verdriet, ellende en ziektes meegemaakt en om ons heen gezien dat het mij een raadsel is dat mensen zo klakkeloos mensen in deze wereld zetten. Wij twijfelen dus geen moment, integendeel als wij de ogen sluiten hoeven we ons geen zorgen te maken over de achterblijvers. " Ik heb het boek willen schrijven om vrouwen met een (nog) niet-vervulde kinderwens tot steun te zijn. In de hoop dat ze herkenning vinden en handvaten om de kwesties waarmee ze worstelen beter te kunnen hanteren. Want daar vind je weinig over in de boekhandel. Terwijl het een pijn is waarvan je veel, lang en hevig last kunt hebben. Tot er eindelijk een baby is of tot het doek valt (waarna de pijn niet over is). Deze survivalgids is bedoeld voor al die vrouwen die zich afvragen hoe ze kunnen omgaan met de dagelijkse uitdaging die het (nog niet) hebben van een kind met zich meebrengt. Omdat nog geen kind hebben veel meer is dan temperaturen of geduld hebben.

“Vrouw: 64 jaar”

  • Ik ben een vrouw van 64 en heel bewust kinderloos. In 1968 getrouwd en in 1978 gescheiden. Destijds was het gebruikelijk dat vrouwen ongeveer twee jaar bleven werken en dat er dan een kind kwam want "zo hoorde het". Dus na twee jaar ging "men" vragen wanneer er een kindje zou komen. Mijn antwoord was altijd: over twee jaar maar na ongeveer 10 jaar dacht ik: "wat zit ik nou te lullen, ik wil helemaal geen kinderen want ik vind ze helemaal niet leuk en ik wil mijn vrijheid, zelfstandigheid en leuke baan er niet voor opgeven. Vanaf een jaar of 18 gaat het wel als je er een normaal gesprek mee kan voeren en ze geheel zelfstandig zijn maar zeker niet eerder". Omdat dit geen optie was heb ik er heel bewust van afgezien ondanks dat mijn man wel graag kinderen wilde. Hij heeft ze na de scheiding met zijn nieuwe vrouw ook gekregen. Ik heb echter bewust gekozen voor een sterilisatie op mijn 32e om geen enkel risico te lopen op een "ongelukje". Zeker in de jaren 70 heb ik mij heel vaak moeten verdedigen voor het feit dat ik echt geen kinderen wilde, men vond het egoïstisch maar ik vond en vind het veel egoïstischer om wèl kinderen te willen. Waarom is dat nou zo leuk? Ik heb het echt nooit begrepen. In mijn hele leven tot nu toe zijn er ongeveer 5 (kleine) kinderen geweest die ik wel een beetje leuk vond maar dat is niet genoeg. Oudere kinderen leken me altijd wel leuk en ja hoor, mijn derde man, waar ik nu al 24 jaar een LAT-relatie mee heb heeft twee kinderen die precies de juiste leeftijd hadden toen ik hem ontmoette. Een dochter van 17 (nu 40) en een zoon van 21 (nu 45) waarmee ik vanaf het begin een goede relatie mee heb. Na 45 jaar fulltime gewerkt te hebben ben ik sinds 4 jaar een happy pensionado en ik heb echt nog nooit spijt gehad van mijn bewuste keuze om geen kinderen te willen krijgen. "

“Man: 40 jaar”

  • " Toen mijn vrouw en ik elkaar leerden kennen heb ik meteen toen het wat leek te kunnen gaan worden gezegd dat ik waarschijnlijk geen kinderen zou willen. Als we dat nu aan mensen vertellen krijgen we nog steeds verbaasde reacties. Ik vond en vind het gewoon oneerlijk om daar niet meteen over te beginnen zodra je merkt dat degene die jij leuk vind, ook in jou is geïnteresseerd. Nadat we een paar jaar bij elkaar waren besloten we een hondje te nemen. Dat was voor mij het moment om te bedenken dat dat eigenlijk wel alle verantwoordelijkheid was die ik wilde hebben voor een ander levend wezen. Bij boodschappen doen blijft hij thuis. Een avondje bij vrienden is geen probleem, je laat hem gerust zes uur alleen. En als je geen zin hebt in aandacht kun je hem van je wegduwen en zeggen; nu even niet. Dingen die je bij een kind nooit zult kunnen als je het goed wilt opvoeden. Ik voel me ook niet op mijn gemak bij kinderen, pubers geen probleem, maar niet jonger. En dan jarenlang dat gezeur aanhoren van “dat komt nog wel”. Nou dat komt dus niet, ik ken mezelf nog altijd het best. Dat was pas voorbij toen ik me op mijn 33ste heb laten steriliseren. Gelukkig deed mijn huisarts totaal niet moeilijk over een verwijsbrief zoals je nogal eens hoort. De uroloog heeft geloof ik wel drie maal benadrukt dat een hersteloperatie in theorie wel mogelijk is, maar in de praktijk weinig kans van slagen heeft. Prima, niet aan de orde. Als me tegenwoordig word gevraagd of we kinderen hebben, zeg ik meestal: nee, we hebben twee honden. Dan word je meestal met een paar lege ogen aangestaard. Dan mag je alsnog uitleggen dat je geen kinderen wílt, en dan nog begrijpen ze het niet. En word je dan op je werk algauw als kinderhater bestempelt. Triest dat je verwacht wordt de soort in stand te houden met een glimlach. En als je daar andere ideeën over hebt moet je blijkbaar in therapie. "

“Vrouw: 39 jaar”

  • Zelf ben ik bewust kinderloos. En omdat mijn man voor mij heeft gekozen, is hij ook bewust kinderloos. Al sinds mijn pubertijd weet ik dat ik geen kinderen wil en dat is altijd altijd zo gebleven. Ik ben inmiddels 39. We hebben een vrijstaande woning, drie shetlandponies, een paar kippen en twee poezen uit het asiel. Kinderen vinden ons superleuk omdat ze bij ons mogen grasmaaien op een zitmaaier, pony's mogen wassen, tafelvoetballen en pingpongen. En we bakken pannenkoeken voor ze. Leuke kinderen vinden wij heel gezellig. In antwoord op de vraag van Lies (op het forum) hoe om te gaan met mensen die 'de brutale vraag' stellen, zeg ik altijd: 'Misschien, later, als ik groot ben'. Maar het antwoord is: ik heb geen kinderen omdat ik geen kind op deze nare wereld wil neerzetten. De 'pijn' zit hem vooral in de relatie met vrienden. We hebben goede, lieve vrienden, die weten waarom ik geen kinderen wil. Toch is het soms ongemakkelijk. Goed blijven communiceren en het niet zwaarder maken dan nodig, is de oplossing. Als bewust kinderloze wil je vooral erkenning van je vrienden. Dat, als je een keer een weekend weg wilt met vrienden, je vriendin tegen haar man zegt dat hij er niet vanuit kan gaan dat ik met haar op de kinderen wil passen als de kerels gaan mountainbiken. Het feit dat ze daar rekening mee houd is voor mij al voldoende. Ik ben wel een vriendschap kwijtgeraakt, een vriendschap van 17 jaar. Zij kreeg kinderen en elke keer als ze kwam, wilde ze dat ik de kinderwagen duwde. Dat heb ik een paar keer gedaan, om haar een plezier te doen maar het werd te veel. De kinderen gingen voor alles, zij kwam mij in onze vriendschap nergens tegemoet. Een vriendschap is geven en nemen. Zij nam alleen maar. Ze had geen enkel begrip of respect voor mij. Gek, dan denk je dat je elkaar kent na 17 jaar. Niet dus."

‘Vrouw: 33 jaar’

  • "Ik wist al van jongs af aan dat ik geen kinderwens had. Inmiddels ben ik 30+ en is dit niet veranderd, sterker nog ik kan er alleen maar meer bezwaren bij bedenken. Ik ben er namelijk van overtuigd dat deze planeet er over pakweg 30 jaar echt niet meer zo prachtig bij ligt en leefbaar is. De afgelopen 15 jaar zie je werkelijk waar alles in sneltreinvaart achteruit gaan; de natuur, de normen en waarden, de economie... ook Social Media vind ik een regelrechte verarming. Kan iemand mij uitleggen wat er "social" is aan de hele dag met je snufferd achter een tablet hangen? Gek genoeg denkt iedereen die ik ken daar hetzelfde over maar zetten ze toch kinderen op de wereld en vinden ze het vreemd dat ik dat niet doe. Meteen krijg je het label opgeplakt dat je kinderen niet leuk vindt. Terwijl ik (normaal opgevoede) kinderen juist hartstikke leuk vind! En ja, natuurlijk kan ik me voorstellen hoe gezellig en leuk een gezin kan zijn maar de bezorgdheid over hoe het voor hen zal zijn later weegt voor mij veel zwaarder. Mensen vinden kinderlozen egoïstisch , ik vind juist mensen die in deze tijd bewust kinderen op de wereld zetten voor hun eigen plezier nog veel egoïstischer. En ook het feit dat je anno 2013 door velen als vrouw zonder kinderen nog steeds niet wordt geaccepteerd vind ik ronduit onbegrijpelijk."

“Vrouw: 25 jaar”

  • Per toeval ben ik op jullie site terecht gekomen na het googlen van verhalen over mensen die geen kinderen hebben. Omdat ik eigenlijk geen soort gelijk verhaal kon vinden dat enigszins lijkt op het mijne, heb ik besloten jullie te mailen met mijn verhaal. Wellicht zijn er meer mensen die zich hier in herkennen. Ik ben een vrouw van 25. Altijd al voel ik mij ‘ouder’ dan ik daadwerkelijk ben. Het was dus ook een logisch gevolg dat ik een relatie zou krijgen met een oudere man. Hij is nu 44, ik 25. Een leeftijdsverschil van ruim 18,5 jaar. Hij is al eens eerder getrouwd geweest en heeft in zijn vorige huwelijk flink getwijfeld over het willen of niet willen van kinderen. Uiteindelijk is het er niet van gekomen en zijn zij gescheiden. Ik heb hem leren kennen toen ik 19 jaar oud was. Op mijn 21ste zijn we getrouwd. Eigenlijk was dit voor niemand een schok. Wij vullen elkaar zo goed aan en zijn ontzettend gelukkig met elkaar. Niemand stelde ons de ‘kinder-vraag’. Ik heb namelijk altijd geroepen dat ik geen kinderen wilde. Gewoon, omdat ik ze niet leuk vind. Vriendinnen hadden het over zwanger worden en toch word je dan getriggerd. Na het erover gehad te hebben, wilde we het toch proberen. Ik raakte binnen 2 maanden zwanger. Dit was voor iedereen dan wel weer een schok. Zijn collega’s hadden het niet meer verwacht en mijn ouders evenmin. Met 16 weken bleek ons kindje niet meer te leven. Het was nog onduidelijk wat het zou worden. Ik moest alsnog in het ziekenhuis bevallen omdat de baby te groot was om weg te halen. Op 30 november 2015 werd onze zoon Mick geboren. Met alles erop en eraan. Je wereld stort op dat moment compleet in. Als zwangere vrouw bevallen en met lege handen naar huis gaan is vreselijk. In het jaar daarna grepen we elk vruchtbaar moment aan om zwanger te worden. Want ja, het kon toch? Ondertussen waren al mijn vriendinnen zwanger of bevallen. Behalve ik. Er ontstond nog meer druk…….. Mijn vader zag me liever gisteren als vandaag zwanger. Als ik een glas wijn bestel in een restaurant kijkt hij zijn vrouw alweer aan met een blik: “Oh. Ze is dus nog niet zwanger.” Na ruim anderhalf jaar proberen zei mijn man tegen mij: “Ik weet helemaal niet of ik het nog wil. Vader worden..” In deze tijd heeft onze relatie enorm onder druk gestaan. Om de pijn te verzachten hebben we een hondje gekocht. Ik wist altijd al dat ik gek was op dieren, maar wat deze hond met ons doet is niet te beschrijven. We nemen haar mee op vakantie, ze gaat mee op visite en is gek op knuffelen. Ik noem haar ook altijd mijn puppekindje. De woorden van mijn man bleven door mijn hoofd gaan. Hierdoor begon ik ook te twijfelen. Waarom wil ik eigenlijk kinderen? Of ben ik iets aan het doordrukken wat ik kwijt ben geraakt? Vind ik kinderen eigenlijk wel leuk? Als vriendinnen zeggen: “Wil jij de fles geven?” is mijn eerste gedachte: Oh mens, alsjeblieft niet zeg. Ik wil ze niet vasthouden, ik wil de kinderwagen niet duwen, ik wil hem/haar geen eten geven en zeer zeker geen luier verschonen of in bad doen. En kinderliedjes zingen en in mijn handen klappen word ik helemaal niet goed van. Als ik in een winkel een kind hoor krijsen stijgt mijn irritatie in een rap tempo vanaf mijn tenen naar mijn kruin en word ik benauwd. Mijn moeder had dit vrij vlot in de gaten en zette mij echt aan het denken toen ze zei: “Wil jij eigenlijk wel kinderen? Alles wat een kind is wil je niet. Ik denk niet dat je het echt daadwerkelijk wilt.” En is dat zo? Mijn hart breekt niet in miljoenen stukjes als mijn man zegt dat hij ze niet meer wilt. Ik heb eerlijk gezegd meer met dieren. Een kind op de wereld zetten is compleet andere koek. Die is er áltijd. Dag en nacht. En als ik om me heen kijk, vraag ik me af hoeveel mensen ze eigenlijk ook niet hadden gewild. Het is normaal gesproken een logisch gevolg. Je trouwt, krijgt kinderen. Punt. Nu ik helderder kan nadenken en niet meer die zwangerschap aan het door drukken ben, is het voor mij ook duidelijk dat ik ze niet wil. Ik wilde zo graag (en nog steeds) die grote bolle buik. Maar daar zit wel een leven aan vast. Het is niet alleen die buik en het aantrekken van mooie kleren. Het is een leven. Die je plaatst op een verrotte wereld. En dat wil ik niet. We zijn samen met z’n tweetjes zó ontzettend gelukkig. Ik maak me al ontzettend zorgen over de hond. Er is geen plaats in mijn leven om ook nog zorgen te hebben over een kind. Voor de rest van míjn leven. Want dat heb je, voor de rest van je leven, grote zorgen…

Stel 38 en 44 jaar

  • Ik herken heel veel van de verhalen die ik lees op dit platform! Zelf weet ik al van kleins af aan dat ik geen kinderen wil, toen ik 15 jaar geleden mijn vriend leerde kennen dacht hij daar to mijn opluchting precies hetzelfde over. Waar wij in de eerste jaren van onze relatie super veel vrienden hadden en het geen enkel probleem was dat wij geen kinderen wilden veranderde dat behoorlijk rond mijn 30e. Opeens was iedereen zwanger of hadden zij babies en ging het bij het afspreken alleen nog maar over dit onderwerp. Sowieso was het afspreken opeens heel moeilijk want het moest altijd op de dag met de kids erbij. Ik wil dit niet! Geloof me ik ben geen kinderhater maar kinderen nemen vaak toch echt de complete regie over dus leuk bijpraten is er niet meer bij... het mond uit in gezamenlijk naar de kinderen zitten kijken en daar pas ik voor. Al met al hebben we nauwelijks vrienden over of we zien ze heel weinig maar gelukkig hebben we het samen heel leuk dus dat scheelt! Ben ik daarin de enige?