‘Vrouw: 27 jaar’
-
Ik ben 26 jaar en weet al heel lang dat het moederschap niet voorkomt in het beeld dat ik heb van mijn toekomst. Het voelt voor mij niet als een bewuste keuze, voor mij is het gewoon een heel vanzelfsprekend iets. Gelukkig heb ik een geweldig lieve partner die precies datzelfde gevoel heeft. Het zal waarschijnlijk niets nieuws zijn als ik vertel dat mensen mij vanwege mijn jonge leeftijd vaak enigszins ongeloofwaardig aankijken. De uitspraak 'dat komt nog wel' is mij uiteraard bekend, maar ik snap dat wel. Ondanks dat steeds meer mensen kiezen voor een leven zonder kinderen, zijn ze nog steeds in de minderheid. Daarom springen ze eruit en datgene dat eruit springt, valt nu eenmaal op. Ik heb meestal niet het gevoel dat mensen het betweterig of brutaal bedoelen. Ik merk dat anderen vaak probéren om het te begrijpen, maar dat ze dat niet volledig kunnen. Logisch ook natuurlijk, want we kunnen nu eenmaal nooit precies voelen wat een ander voelt. Het is moeilijk om een situatie oprecht vanuit het perspectief van een ander te bekijken zonder daarover te oordelen. Soms zie ik dat mensen die bewust gekozen hebben voor een leven zonder kinderen net zo weinig begrip hebben voor mensen mét kinderen als andersom. Er ontstaat een kettingreactie waarin mensen zich gekwetst en onbegrepen voelen en dat vind ik jammer. Dat we allebei een andere keuze gemaakt hebben, hoeft naar mijn idee niet tot discussies te leiden over wie nu de verstandigste is. Met baby's heb ik helemaal niets en ik zal ook nooit vooraan staan om ze vast te houden, maar de iets oudere kinderen vind ik hartstikke leuk. Ik vind het prachtig om te zien hoe ze zich ontwikkelen, hoe puur en hoe eerlijk ze zijn. Daarmee zijn ze in staat om voor mij een grotere en directere spiegel te zijn dan welke volwassene dan ook. Ik ben ontzettend dankbaar dat er kinderen zijn, want kinderen houden de wereld jong. Zonder kinderen zouden wij als volwassenen binnen de kortste keren veel te serieus worden. Ik zeg daarom ook altijd: 'Het is niet dat ik geen kinderen wil, ik wil gewoon geen moeder zijn.' Anders klinkt het misschien alsof ik kinderen vervelend of saai vindt, maar de werkelijkheid is dat het moederschap mij gewoon totaal niet trekt. Als mensen vragen hebben over het 'waarom' van mijn keuze is er eigenlijk maar één ding dat ik kan zeggen: Weet je, ik kan je twintig verschillende redenen geven, maar uiteindelijk is het gewoon een gevoel en dat is het enige dat werkelijk telt. Het is een intuïtief weten, iets dat ik niet kan verklaren of logisch kan beredeneren en dat is naar mijn idee ook precies hoe het hoort te zijn. Als je mensen zou vragen waarom ze wél kinderen hebben gekregen, zal je waarschijnlijk precies hetzelfde antwoord krijgen (althans, dat hoop ik). Ook zij hebben hun keuze waarschijnlijk gemaakt omdat dat intuïtief gewoon goed voelde. In wezen zijn we dus allemaal hetzelfde. Als ik dit zo uitleg, komt het zelden voor dat mensen me niet begrijpen of doorgaan met vragen stellen. Iedereen weet namelijk (of heeft er op zijn minst een idee van) hoe het voelt om je hart te volgen en ze weten ook dat dat gewoon goed voelt. Door ze daar bewust van de maken, kom je werkelijk samen op één lijn en is de rest niet meer belangrijk."