"Dat meen je niet!" Mijn vriendin kijkt me door de damp van onze cappuccino's heen ongeloofwaardig aan. Ik heb haar na lange tijd eindelijk verteld dat ik een blog over kinderloosheid heb geschreven, een onderwerp dat mij al jaren bezighoudt en me doet vervreemden van mijn vriendinnen. Maar dat laatste heb ik haar nog niet verteld. Op deze reactie had ik stilletjes gehoopt en ik had me al voorgesteld dat ik haar dan enthousiast kon vertellen over de vele leuke reacties en likes op mijn blog maar niets van dat alles.. nee ik bespeur een lichte irritatie op haar gezicht. De volgende vraag had ik dan ook niet zien aankomen; "Waarom zou je dat doen? Zo bijzonder is dat toch niet om daar zo de aandacht op te vestigen?" Het voelt als een klap in mijn gezicht. Geen interesse, geen vriendelijke bemoedigende woorden .. nee ... er volgt een relaas over haar leven en hoe jammer het voor haar is dat haar beste vriendin kinderloos is zodat we niet gezellig een kopje koffie samen kunnen drinken en de kinderen samen kunnen spelen.

Behoorlijk van mijn stuk gebracht stamel ik dat ze nu toch ook kan bellen om een kopje koffie te drinken waarop ze me laat weten dat dat "toch anders is". Wat erna volgde schetste mijn verbazing nog meer. "Is er dan iets gebeurd waardoor je gekwetst bent?" Even dacht ik dat ze nu toch die begripvolle leuke vriendin weer zou zijn die ik al 10 jaar dacht te kennen. Ik vond het nou ook weer niet nodig om haar onnodig te kwetsen en de vele momenten op te noemen die nou niet bepaald leuk waren geweest dus ik beperkte het tot die ene keer dat ik op een feestje alleen in de kamer overbleef omdat de andere vrouwen waren weggeslopen nadat ze botweg hadden gevraagd welke kinderen van mij waren en ik vertelde dat ik geen kinderen heb. Helaas had dit voorbeeld niet het beoogde effect.. nu voelde ze zich helemaal aangevallen zei ze! Ik besloot om maar over te stappen op een ander onderwerp en stelde voor om af te rekeken en weer verder te gaan winkelen. Die dag zijn we doorgekomen alsof er niets gebeurd was maar ik kon niet wachten totdat de dag voorbij was. Aan het einde van de dag deelde ze mij mee dat ze er toch even rustig over na moest gaan denken.

Weken volgden dat ik haar maar niet hoorde en uiteiendelijk heb ik haar met de kerstdagen maar een appje gestuurd dat ik haar gezellige dagen wenste en dat ik hoopte dat we elkaar dan snel na de drukke dagen in het nieuwe jaar weer zouden zien. De kerstdagen gingen voorbij en ook het nieuwe jaar begon zonder een teken van leven terug. In juni was ze jarig, met een andere vriendin besprak ik wat er was gebeurd en legde het idee voor om toch een kaart te sturen ookal was het eigenlijk mijn eer te na. Die vriendin was van mening dat ik het moest doen al was het maar om het gevoel te hebben dat ik alles had geprobeerd om de, voor mij eerder zo waardevolle, vriendschap te behouden. Dus.. naar de winkel om een leuke maar niet overdreven blije kaart te kopen en hup op de bus! Waar ik al bang voor was gebeurde.. ik heb nooit meer iets op de appjes of de kaart ontvangen. Die vriendin die mij eerder meedeelde "de vriendschap zo fijn te vinden en te hopen dat hij nooit zou overgaan" en ik door haar vrijgezelle eenzame tijd heen had geholpen samen met mijn partner had de beslissing allang genomen. Ik was kinderloos en haar leven draaide nu om haar dochter. De vriendschap met mij was irrelevant geworden..